Een toubab in het land van de teranga

Op 10 september 2012 stond ik in Zaventem nerveus te wachten op het vliegtuig dat me naar Afrika zou brengen.  De precieze bestemming: Dakar, de hoofdstad van Senegal, meer bepaald Yoff, een voorstad van deze drukke metropool en m'n nieuwe thuis gedurende tien maanden. Nu ja, 'thuis', na twee maanden is het nog steeds een hele aanpassing maar geleidelijk aan begin je wel aan de nieuwe omgeving te wennen. Ook al word ik dikwijls geconfronteerd met de vele problemen waar Senegal mee te kampen heeft. Ik werk immers als vrijwilliger in een project dat zich inzet voor kansarme kinderen en talibé's. Beide groepen zijn straatkinderen, maar om een verschillende reden die ik later zal uitklaren. Ik help er, samen met andere vrijwilligers, de vaste Senegalese werknemers om de kinderen te voorzien van maaltijden,  hen de basis lezen, schrijven en rekenen bij te brengen, hun wonden te verzorgen en namiddagactiviteiten te organiseren. Kortom, we proberen hen een warm nest te bieden waar ze zich veilig voelen en de aandacht krijgen die een kind nodig heeft. Ze leren er samen spelen, delen, overleggen, werken in groep, voor elkaar zorgen... Zaken die ze op straat niet  verwerven, daar is het geregeld ieder voor zich.
De kansarme kinderen blijven een hele dag op het project en vetrekken 's avond naar huis.
De talibé's, dwz de leerlingen van een marabout of islamgeleerde (waarover later uitgebreid uitleg), komen daarentegen enkel over de vloer om hun ontbijt en middagmaal te verorberen. Nadien slaan ze weer aan het bedelen. Enkele maanden geleden werden ze er nog onderwezen in het Frans, de officiële taal in Senegal. Maar sinds de marabouts hen dat verboden wegens 'on-islamistisch', zijn deze lessen in het project tijdelijk stopgezet. Deze talibé's kunnen natuurlijk nog steeds bij ons terecht om zich medisch te laten soigneren. De Senegalese naam van het project: "Taxawu Suñuy Xalé", wat zoiets betekent als "onze kinderen bijstaan" vat ook weer mooi samen waar we voor staan.

Ik woon bij een Senegalees koppel in een klein maar gezellig huisje op loopafstand van het project. Ook de moskee ligt niet veraf, wat af en toe voor wat geluidsoverlast zorgt. Maar ik heb er absoluut niet te klagen. Het koppel, Mame en Njaye, is enorm vriendelijk en hebben me al meermaals laten kennismaken met de Senegalese 'teranga', oftewel 'gastvrijheid', waar dit West-Afrikaanse land bekend voor staat.
In deze twee maanden heb ik al heel wat mogen meemaken. Zowel binnen als buiten de muren van het project. En er staat nog veel te gebeuren. Een toubab of 'blanke' staat hier in Zwart Afrika voor veel verrassingen. Het zal geen gemakkelijke opgave worden een duidelijk beeld weer te geven van Senegal en zijn continent. Afrika moet je, naast foto's ervan bekijken en erover te lezen, vooral kunnen aanvoelen. Maar ik hoop met deze blog toch al een aantal mooie indrukken over te brengen.