Saint-Louis Jazz

Zijn jazzy naam heeft Saint-Louis wel mee. 'Saint-Louis Jazz' is een jaarlijks georganiseerd festival met geloofde jazzmuzikanten van over de hele wereld. De editie van 2013 zou doorgaan in mei. De exacte data werden pas eind april bekend gemaakt, samen met de line-up. 

Samen met twee vrienden, stagiairs in de Via-Via, vertrok ik daarom voor de derde maal naar de oude stad. Het festival zou vijf dagen duren. Toch was mijn rugzak gepakt voor enkele weken. Ik zou immers nadien de nabijgelegen grens met Mauritanië oversteken.

Maar vooraleer ik aan die reis zou beginnen: muziek en amusement! We boekten een kamer in de jeugdherberg l'Atlantide om van daaruit, kuierend door de straatjes, op zoek te gaan naar de oorsprong van enkele swingende jazzdeuntjes. De eerste avond kwamen we zo terecht in de bar van een tennisclub. De band was er intussen overgeschakeld op Afro-Cubaanse salsa maar de oude zwarte saxofonist was er niet minder enthousiast op. Tijdens het festival organiseerden dus ook cafeetjes, bars en restaurant hun eigen optredens die zeker de moeite waren. De grote concerten op gingen pas laat in de avond van start dus namen we overdag de tijd om de toerist uit te hangen. We verkenden de stad en zijn leuke bars, sloegen wat wijnflessen achterover op de kade aan de Senegal-rivier, genoten van het zonnetje op het strand van l'hydrobase en namen de fiets naar het natuurpark op de landtong la Langue de Barbarie. Op die laatste locatie hadden we de bescheiden eer om in een leeg kampement de laatste Flags (bier) te bestellen. Vanwege het weg eroderen van deze landtong door de Senegal-rivier moeten alle kampementen op la Langue de Barbarie immers opgedoekt worden. 

's Avonds wisselden we af tussen de concerten op het hoofdpodium en de optredens in bars. Steeds hadden we te maken met een mix van Jazz en Afrikaanse traditionele muziek, wat door de ene meer dan de andere werd geapprecieerd. Het was hoe dan ook de moeite. Ik stoorde me er echter aan dat men voor het hoofdpodium stoelen had opgesteld, wat de toeschouwers enkel passiever maakte. Gelukkig wist de Congolese pianist Ray Lema op zaterdagavond de menigte zo ver te krijgen om eindelijk eens rechtop te staan en mee te zingen. De laatste dag kregen we zonder twijfel de kers op de taart met een optreden van de Tunesische muzikant Dhafer Youssef die met z'n oed en verbluffende stem het publiek versteld deed staan. Ik ben al een fan. Zijn muziek vormde met zijn traditionele Arabische invloeden de perfecte inleiding op mijn reis naar Mauritanië. 

Deze compositie speelde hij ook tijdens zijn optreden op Saint-Louis Jazz:

les ondes orientales

Klik hier om het fotoalbum van deze vijf dagen te bekijken.